داروهای دیابت نوع دو و پمفیگوس تاولی

داده‌های جدید نشان می‌دهند که میزان شیوع پمفیگوس بولوس در سال‌های اخیر با مصرف برخی داروها و خصوصا مهار کننده‌های پپتیدیل پپتیداز 4 به عنوان داروهای دیابت نوع دو افزایش یافته است.

تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که مصرف دی پپتیدیل پپتیداز 4 موجب افزایش چشمگیر خطر ابتلا به عارضه پوستی تاولی مزمن به نام پمفیگوس تاولی می‌شود.

داده‌های جدید نشان می‌دهند که میزان شیوع پمفیگوس بولوس در سال‌های اخیر با مصرف برخی داروها و خصوصا مهارکننده‌های پپتیدیل پپتیداز4 به عنوان داروهای دیابت نوع دو افزایش یافته است.

مطالعه‌ای دیگر نیز نشان‌دهنده ارتباط بین مهار کننده‌های دی پپتیدیل پپتیداز4 و بروز پمفیگوس تاولی از گزارش‌های ژاپن است. هر دو این مطالعات حاکی از افزایش خطر پمفیگوس بولوس در اثر مصرف ویداگلیپتین و لیناگلیپتین هستند، اما این اثر با مصرف سیتاگلیپتین دیده نشده است.

پزشکانی که این دسته دارویی را تجویز می‌کنند باید از این ارتباط و قطع مصرف دارو در صورت بروز پمفیگوس تاولی آگاه باشند.

خالف کریدین پزشک گروه پوستی در بیمارستان کمپوس اسرائیل معتقد است که محدود بودن اندازه مطالعه انجام‌شده ممکن است برای نتیجه‌گیری‌های کلی کافی نباشد، اما توصیه ما قطع مهارکننده‌های دی پپتیدیل پپتیداز 4 در صورت تایید تشخیص پمفیگوس تاولی است. قطع این داروها قطعا موجب بروز تظاهرات بالینی بهتری خواهد شد.

کریدین همچنین توصیه می‌کند که این دسته دارویی در افرادی که در معرض خطر بالای ابتلا به پمفیگوس قرار دارند مانند افراد مسن یا مبتلا به بیماری‌های نورولوژیک، باید با احتیاط بیشتری مصرف شوند.

بیماری پمفیگوس تاولی یک بیماری التهابی، زیر پوستی و تاولی است. در صورت عدم درمان پمفیگوس، این بیماری با دوره‌های تخفیف و تشدید برای ماه‌ها یا سال‌ها ادامه می‌یابد. این بیماری خصوصا در بیماران ناتوان کشنده خواهد بود.

در این مطالعه 82 بیمار دیابتی که بین سال‌های 2011-2017 بیماری پمفیگوس بولوس در آن‌ها تشخیص داده شده است، مورد بررسی قرار گرفتند که سن، جنسیت و نژاد آن ها با 328 نفر مبتلا به دیابت که به بیماری پمفیگوس مبتلا نبودند (گروه کنترل) مطابقت داده شد.

در یک پیگیری دو ساله، بروز بیماری پمفیگوس بولوس به طور چشمگیری در بیماران دریافت‌کننده مهارکننده‌های دی پپتیدیل پپتیداز 4 افزایش یافته بود. قوی‌ترین ارتباط در میان افراد جوان تر از 70 سال دیده شد. این ارتباط همچنین میان مردان شدید تر از زنان بود.

در میان داروهای مختلف این دسته دارویی، ویداگلیپتین با شدت بیشتری و بعد از آن لیناگلیپتین موجب بروز بیماری پمفیگوس تاولی می‌شدند. ارتباطی میان مصرف داروی سیتاگلیپتین و بیماری پمفیگوس مشاهده نشد؛ دارویی که در واقع به میزان کمتری در افراد مبتلا به این بیماری در مقایسه با افراد غیر بیمار مصرف می‌شود.

با در نظر گرفتن فاکتورهای خطر دیگر مانند برخی شرایط عصبی و استفاده از متفورمین، به نظر می‌رسد که مهارکننده‌های دی پپتیدیل پپتیداز4 به طور مستقل خطر ابتلا به پمفیگوس بولوس را بالا می‌برند.

مکانیسم دقیق مصرف این دسته دارویی و بروز بیماری پمفیگوس مشخص نیست، اما اثر مهارکنندگی دی پپتیدیل پپتیدازها می‌تواند تغییراتی را در آنتی ژنیسیته پوستی ایجاد کند.

منتشر شده در مجله درماتولوژی جاما